Dla Taty

Pewnie wszyscy spodziewają się, że na blogu pojawi się relacja z Marathon du Mont Blanc. Stanie się tak, ale nie dzisiaj. Tym razem wpis będzie krótki, ale za to bardzo dla mnie ważny.

Mój tato był człowiekiem starszej daty, gdy się rodziłem, miał 58 lat. Od dziecka zaszczepiał we mnie pasję do sportu. Oczywiście, będąc dzieckiem tego nie rozumiałem. Pamiętam, jak kibicował Polakom we wszystkich sportach i przy każdej możliwej okazji. Nieważne, czy w TV leciała relacja z MŚ w pływaniu, czy transmisja z zawodów wspinaczkowych. Jeśli tylko nasi reprezentanci brali udział w zawodach, mój ojciec kibicował im z całego serca… a ja robiłem to razem z nim. Widziałem w nim wówczas najprawdziwsze emocji – złość, frustracje, radość, rozczarowanie, wzruszenie.

Jedno ze wspomnień, jakie posiadam, mam z podróży autem, gdy zobaczyłem rozgrywany na przydrożnym boisku mecz piłki nożnej. Powiedziałem wtedy do taty, że zostanę piłkarzem, a on zapytał się mnie dla jakiego klubu będę grał? Bez najmniejszego zawahania odpowiedziałem, że dla Polski. Byłem zbyt mały, żeby zrozumieć, że czym innym są rozgrywki reprezentacyjne, a czym innym klubowe. 🙂

Gdy zacząłem grać w piłkę, nie było meczu, na który nie pojechałby mi kibicować. Gdy szkoła nie miała, jak zorganizować wyjazdu na zawody, jechał swoim autem i wiózł dzieciaki, żeby mogły grać na turnieju piłkarskim z innymi. Mój tato był człowiekiem pełnym pasji do sportu.

Zmarł w 2005 roku w wyniku choroby nowotworowej. Miałem wtedy 13 lat. Mniej więcej do tego momentu żyłem nieświadomy, jak pączek w maśle, bo źle nam się nie powodziło. Byłem rozpieszczanym, jedynym synkiem tatusia. Śmierć taty spowodowała jednak całą lawinę okoliczności, które zahartowały mnie na resztę życia.

W 2007 roku w Szklarskiej Porębie Dolnej, najzwyklejszy chleb kosztował 1,70 zł. Pamiętam to tak doskonale, bo płaciłem za niego 10 różnymi monetami. Tylko tyle mieliśmy. Chłopiec, który grał sobie w piłkę, musiał teraz jeździć po 'zlewki’, ponieważ trzeba było zająć się pozostałościami po gospodarstwie rolnym. 'Zlewki’ to nic innego, jak odpady spożywcze, które odbierało się z hoteli i pensjonatów, żeby nakarmić nimi trzodę. Dźwigałem wielkie, śmierdzące baniaki i strasznie się tego wstydziłem przed rówieśnikami.

Czasem zastanawiam się, co czułby mój ojciec, gdyby żył i wiedział, że zajmuję się w życiu sportem.

Piszę ten krótki tekst, będąc w Hiszpanii. Zostałem powołany do reprezentacji Polski na Mistrzostwa Europy w biegach górskich. W sobotę pobiegnę w koszulce z Orzełkiem na piersi.

20 lat po tym, gdy powiedziałem ojcu, że „będę grał dla Polski”, naprawdę to zrobię. Ten bieg będzie zadedykowany właśnie Jemu.
Kocham Cię Tato!