Obóz na Teneryfie – trening z najlepszymi

Kolacja, okolice godziny 19:30. Na stole bagiety, warzywa, końcówka wędliny, końcówka sera – Kaczmar znowu się dziwi, że brakuje sera, wspomina, że wczoraj kupiliśmy 3 paczki. W sumie ma rację, niby niedawno, ale z drugiej strony to było 4 jednostki treningowe temu – kto pamięta tak odległe czasy? Kamil z wątpliwą gracją pyta komu polać wina do kolacji i nie czekając na odpowiedź, napełnia kieliszki wszystkim. W końcu jak człowiek poleci w lutym na Teneryfę, to musi umieć się bawić – butelka wina na 6 osób i do łóżka, regenerować się przed kolejnym dniem. 

Jemy, uszy się trzęsą. Przerób kalorii jest na tyle duży, że nikt nie liczy, ile wciągnie, po prostu ładowanie żarcia pod korek. Gdy kolacja dobiega końca, Bartek chwyta kieliszek i wnosi chóralnie toast: „Za piąteczek, piątunio!”. Za piąteczek! Śmiejemy się, przybijamy zdrowie, wspominamy wydarzenia z minionego dnia. Wszyscy dojechani na amen, ale szczęśliwi. Nikt nie przejmuje się faktem, że jutro jest wtorek…

Modus Operandi 

Schematy rządzą życiem – podobno. Schematy rządzą podczas obozu – na pewno.
Każdy nasz dzień miał bardzo podobny przebieg. Pobudka ok. 7:00, meldunek w kuchni, sprawny przydział obowiązków, choć tak naprawdę każdy brał się do roboty bez specjalnego delegowania zadań – jedna osoba nakrywała, druga szykowała owsianki, trzecia kroiła owoce, czwarta parzyła kawę. Kto miał kryzys poranny, ogarniał stół po posiłku. Pełna koordynacja działań. Śniadanie kończyliśmy o 7.45. Na 24 śniadania 19 razy zjadłem rano owsiankę. Dokładnie tyle samo razy zjadłem owsiankę w ciągu całego 2020 roku. 🙂 Piszę teraz tekst i w sumie nie wiem, kto zarządził w pierwszy dzień owsiankę, ale później wybór padł na inne produkty tylko, gdy w planie był taki trening, że jego wykonanie groziło mocnym przeczyszczeniem układu trawiennego. Dla bezpieczeństwa swojego i innych wówczas jedliśmy na śniadanie pieczywo 🙂

Między śniadaniem a wyjazdem na trening mięliśmy godzinę. Dla mnie był to niemal najcenniejszy czas na wykonanie obowiązków zawodowych. Podczas pobytu na obozie cały czas wypełniałem obowiązki trenerskie, a do tego potrzebny jest przytomny umysł i analiza treningów. Oczywiście poza poranną godziną w pracy, mniej więcej dwukrotnie w tygodniu wstawałem 1,5 h wcześniej, aby pracować, ponieważ to właśnie rano miałem największe szanse na efektywną robotę umysłową. Pracowałem również po południami, po ok. 1-2 h, ale poziom zmęczenia mocno utrudniał wówczas obowiązki. 

Zresztą podobne podejście mieli też inni. Bartek i Kamil również zajmują się opieką trenerską biegaczy. Andrzej 'Meloniq’ jest programistą. Asia również przez jeden tydzień wykonywała swoje obowiązki zawodowe zdalnie. 

Poranny trening

Cała poranna sesja treningowa zamykała się przeważnie w przedziale od 8:45 do 13:00. W ten czas wlicza się przejazd z miejscowości, w której spaliśmy – San Miguel, do miejsca wykonania treningu, trening, który trwał przeważnie ok. 2,5 h (+/-, ale raczej + 0,5 h) oraz powrót na chatę. Jak łatwo policzyć sam czas poświęcony na transport ma tutaj znaczenie. Raz ten czas był krótszy, innym razem dłuższy. Wynika to z faktu, że nasze treningi realizowaliśmy praktycznie w każdej części wyspy. Najczęściej jeździliśmy na płaskowyż pod wulkan na 2100 m n.p.m., ale zdarzały się wyjazdy na stadion, nad wybrzeże, czy też treningi w innych rejonach wyspy jak Maska, czy okolice parku Anaga.

Można też zastanowić się, jak udało się pogodzić interesy i trening biegaczy górskich, ultramaratończyka biegającego „dobówki” i przeszkodowca? Mięliśmy tak dograną logistykę, że zawsze umawialiśmy się na miejsce spotkania przy którejś z naszych ulubionych kawiarni. Przeważnie to Kaczmar meldował się pierwszy po treningu, przez co z automatu stawał się kierowcą i zdarzało się, że podjeżdżał w miejsce, gdzie trening kończyli inni. 

Obiad i regeneracja

Po powrocie z porannego treningu protokół działania był jeszcze dokładniejszy niż poranne manewry. Człowiek głodny, to człowiek działający sprawnie i w reżimie obozowym :). W przypadku 90% posiłków do gara trafiał makaron kupowany w kilogramach. Do tego passata i duża porcja warzyw, które i tak zawsze zostały wyzerowane. 😛
W kuchni ciągła rotacja – tak, żeby łazienka nie stała pusta. 

Co ciekawe w domu, który wynajmowaliśmy, mieliśmy basen. Ja skorzystałem z niego dwukrotnie. W drugi i trzeci dzień pobytu. Wtedy była jeszcze energia na wskakiwanie do wody. W kolejne dni basen stał cały czas zakryty. Po jedzeniu wszyscy obierali kierunek – łóżko, na obowiązkową drzemkę, która przywracała choć trochę sił do dalszego działania. 

Drugi trening

Przeważnie drugie treningi wszyscy mieli nieco lżejsze niż poranne sesje, co jest w sumie dość naturalne. Startowaliśmy ok .16:30 i kończyliśmy 18:30-19:00. Właśnie przy okazji tych treningów zdarzało się, że ja z Asią wybieraliśmy się jednym autem nad wybrzeże, gdzie Asia mogła sobie pospacerować lub zrobić trening, a ja w tym czasie realizowałem własny plan. Chłopaki w zależności od dnia jeździli drugim autem „do góry” lub realizowali trening koło domu. Oczywiście część treningów też wykonaliśmy wspólnie, ale panowało niewypowiedziane założenie, że kluczowe jest, aby rano wspólnie spiąć tyłek do roboty, a po południu „jakoś pójdzie”. 

Wieczór w „Domu Biegacza”

Nie ma się co oszukiwać – mimo wielkiego zmęczenia, to właśnie wieczory były najprzyjemniejszymi momentami dnia. Wszyscy byli po robocie. Przeważnie w dobrym nastroju po zrealizowaniu założeń treningowych. W dni, gdy treningi były szczególnie trudne, fundowaliśmy sobie nagrodę w postaci „kolacji premium”. Taką kolacją za mega dobrą robotę na treningach, były naleśniki serwowane przez Bartka! Już o tym wspomniałem, ale napiszę to jeszcze raz – majstersztyk. Niby co tam może być skomplikowanego, trochę ciasta i ciach na patelnię, ale jednak smakowało wybornie. Jedyne naleśniki, jakie wygrywają z produkcją Bartka to naleśniki mojej żony oraz mojej mamy! 🙂