Orlen Maraton – spektakl dramatyczny (relacja)

5 miesięcy przygotowań. Ok. 2200 kilometrów w nogach. Blisko 180 godzin treningów na czysto. Pobudki o 4:00 rano na trening. Bieganie przy -15 i przy +25 na siłowni, gdy zepsuła się klima. Interwały, długie wybiegania, tempówki, biegi ciągłe, progowe, z narastającą prędkością, przebieżki, podbiegi, zbiegi… pompki, brzuszki, przysiady, grzbiety, podciągnięcia…

…i stajesz na starcie biegu, podczas którego może zdarzyć się tak wiele rzeczy, że wszystkie Twoje starania dają maksymalnie 60% szans na powodzenie tej samobójczej misji. Wszystkie wzloty i upadki z ostatnich kilku miesięcy zostają rozliczone właśnie teraz, przez dystans 42 kilometrów.

Czy to nie brzmi jak szaleństwo? Moim zdaniem, nie tylko brzmi — to po prostu jest SZALEŃSTWEM!

Ja to szaleństwo kocham, kocham sport i rywalizację. Przed chwilą ledwo dałem radę wyjść o własnych siłach z auta. Nawet przez pół sekundy nie pomyślałem o tym, żeby położyć się do łóżka. Wszedłem do mieszkania i od razu siadłem do klawiatury. Mija właśnie 9. godzina od zakończenia Orlen Maraton, a ja wciąż mam podwyższone tętno, nie ze zmęczenia — z emocji. Być maratończykiem, to jest przygoda życia!

Orlen Maraton — spektakl dramatyczny

Do Warszawy dotarłem z Asią jeszcze w piątek wieczorem. Zdecydowałem się na przyjazd wcześniej z dwóch powodów. Pierwszy — tak naprawdę nie byłem jeszcze zapisany na zawody i bałem się ryzykować podróży w ten sam dzień, kiedy istniała ostatnia szansa na zdobycie pakietu startowego. Nie pytajcie, dlaczego zapisywałem się na maraton dopiero w sobotę, uznajmy, że wcześniej się nie dało.
Drugi powód miał podłoże sportowe. Po prostu całą sobotę chciałem mieć przeznaczoną na odpoczynek. Mimo wszystko, podróż do Warszawy jest męcząca.

Plan układał się wyśmienicie. Sobota została wykorzystana bardzo produktywnie na „nic nierobienie”. Naturalnie, musiałem trochę się oszukiwać drobnymi zadaniami, ponieważ jak ktoś jest pracoholikiem na co dzień, to taki dzień wolny potrafi bardziej zmęczyć, niż dzień zwykłej pracy. 🙂
Przy okazji na funpage’u Maraton w 140 minut zorganizowałem konkurs razem z firmą Saucony na wytypowanie mojego wyniku w imprezie. Zabawa była przednia, pomijając fakt, że czytając Wasze typy, mogłem mieć za podkład utwór „Under Pressure” zespołu Queen. Bodajże na 310 komentarzy, jakie zostawiliście pod postem, tylko 3 osoby założyły, że skończę bieg z wynikiem gorszym niż 2:30! Dziękuję Wam za tak głęboką wiarę w moje umiejętności. Jesteście pod tym względem niesamowici! Uwierzcie jednak, że każdorazowe złamanie 2:30 w życiu maratończyka to wielkie i nieoczywiste wydarzenie. 🙂

Niedzielne obrzędy przedstartowe

Pobudka o 6:00 rano. Kawa, bułka z dżemem i spacer. Szedłem Al. Jerozolimskimi i wspominałem dawne czasy. Patrzyłem w stronę Pałacu Kultury i przypomniało mi się, jak robiłem 2 lata temu życiówkę na Orlenie właśnie w tym miejscu, jak oświadczyłem się Asi przy Zamku Królewskim, jak odpalałem bloga i miałem 13 czytelników dziennie w najlepszym momencie tygodnia (obecnie ponad 200 każdego dnia :)), jak 2 tygodnie temu rozwalałem życiówkę w półmaratonie. Jest coś w tej Warszawie, że wszystko wychodzi tu z pier***nięciem godnym prawego prostego Władka Kliczki.

Z takim też nastawieniem udaliśmy się wspólnie z Asią na start Orlen Maratonu. „Zawodnik — Andrzej Witek, waga słomkowa, ale przywali jak Pudzian” – powtarzałem sobie na rozgrzewkę, żeby się zmotywować do walki. Wewnątrz czułem jednak wielki strach. Ostatni maraton z pełnym impetem ukończyłem… 2 lata wcześniej na Orlenie. Bałem się wszystkiego — kolki, bólu mięśni, trudności w złapaniu oddechu, kłopotów żołądkowych, wiatru, podbiegów, rywali, rozczarowania czytelników. Uwierzcie mi, że nawet jak radośnie zbijam piątki z Wami, to wewnątrz cały dygoczę ze strachu!

W pogoni za życiówką

Równo o 9:00 ruszyliśmy na trasę Orlen Maratonu. Ponad 5 tys. biegaczy, a każdy z nich z planem, jak najlepiej rozegrać kolejne kilka godzin swojego życia. Przed startem zapowiedziałem, że celem na ten bieg jest zrobienie nowego rekordu życiowego. Obecny wynosił 2:28:04. W związku z tym interesowałem się tempem, które na półmetku biegu dawało rezultat ok. 1:13:45. Naturalnie, było to tylko poglądowe założenie. Bardzo dużo zależało od tego, jak grupa rozłoży siły na całym dystansie.

Początek to tradycyjnie zawirowania szybkich, szybszych i najciekawszych biegaczy. Najciekawsi to Ci, którzy biegną pierwszy kilometr po 3:15, po czym wracają do tempa 4:00. Nigdy nie przestanie mnie fascynować to zjawisko.

Nasza grupka ułożyła się już po 1,5 km od startu. Stworzyliśmy bardzo egzotyczną drużynę. Biegliśmy w składzie: 6 czarnoskórych dziewczyn oraz 6 białasów. Jako że dziewczyn nie znam z imienia, przedstawię tylko białasów, a wśród nich znaleźli się: Grzesiek Gronostaj, czyli sąsiad z Psiego Pola, Kamil Leśniak -znakomity biegacz górski, znany w stolicy również jako wróżka, Zbyszek Kalinowski — znakomity maratończyk, Galuska Jevgenius — nieznany mi dotąd Litwin, oraz Pacemaker afrykańskich biegaczek, którego imienia nie znam. Plus moja osoba.

Pierwsze kilometry leciały jak po sznurku… 3:28, 3:30, 3:27. Po 3 kilometrze, gdy trasa zawróciła, zaczęliśmy mijać szpaler maratończyków biegnących w przeciwną stronę, w tę samą, w którą my biegliśmy kilka minut wcześniej. Mimo że byliśmy dopiero na 3 kilometrze, miałem ochotę przyspieszyć do tempa 3:00. W zasadzie nie było chwili podczas biegu, żeby ktoś nie krzyknął: „Dawaj Andrzej!”, „140 minut!”, „Andrzej Witek!”. Byłem jak niesiony na skrzydłach. Taki doping od samych biegaczy, to coś niesamowitego! Dziękuję!!! Do tej pory czuję dreszczyk, który towarzyszył mi aż do 5 kilometra, gdy trasa ponownie rozdzieliła biegaczy.

fot. Beata Gronostaj

5 km — jest ok.

Piąty kilometr minęliśmy o 7 sekund szybciej, niż zakładało tempo Pacemakrea na 1:14 na połówce. Dla mnie ideał! Cieszyłem się, że bieg układa się właśnie w taki sposób. Wszystko poza wiatrem zapowiadało genialny bieg, aż do mety!

Biegliśmy w ustalonej samoistnie hierarchii — czarnoskóre zawodniczki z przodu, przed nimi pacemaker, a reszta biegowej watahy, składającej się z miłośników tego sportu, tuż za nimi. Już na pierwszych kilometrach wiedziałem, że na końcówce będzie na odwrót — to one będą chować się za naszymi plecami, dlatego nie przeszkadzało mi to w ogóle, że biorą na siebie podmuchy wiatru. Zresztą nie wypominając Kenijskim biegaczkom, nie należą one do zbyt wysokich, średnio 162 cm wzrostu. Także zbyt wiele od wiatru nie osłaniają.

Kilometry leciały, maratońska robota była w toku. Przed 10 kilometrem zjadłem pierwszy żel energetyczny. Tak naprawdę wcale nie miałem na niego ochoty, ale maraton nauczył mnie, że nie ochota decyduje o tym, co i kiedy jeść, tylko zapotrzebowanie organizmu. Było to na kilkaset metrów przed punktem z izotonikami. Właśnie w tym miejscu zaczęły się pierwsze „jaja” podczas Orlen Maraton.

Ogólnie — Orlen Maraton to świetnie zorganizowana impreza. Nie zawaham się jednak użyć określenia, że stoły z odżywkami dla elity ustawiał ktoś pozbawiany rozumu. Na pewno nie była to osoba biegająca w imprezach masowych. Gdy My zbiegaliśmy do lewej po kubek z wodą przeznaczone dla cywilów, elita kobiet nerwowo skręcała po swoje bidony na prawo. Dziewczyny były totalnie zaskoczone. My ich zrywami w bok również. W eter poleciało kilka polskich, kilka kenijskich i jedna litewska „kierwa”.

Gdy wydawało się, że emocje opadły, jedna Kenijka postanowiła „kołczować” drugą, że ta jej specjalnie rzuciła bidon pod nogi, żeby ta się wywróciła. Dziewczyny spięły się na poważnie. Z drugiej strony, one biegły po 60 tys. PLN. Na szczęście emocje opadły i grupa wróciła do robienia tego, co powinna — naparzania do przodu w mocnym tempie! 10 km zamknęliśmy w czasie, który dawał teoretycznie szansę na łamanie 2:27. Było dobrze!

15 km – proza maratończyka

Kilometry leciały, każdy kolejny zlewał się z poprzednim. Wszyscy w grupie wyglądali mocno. Nikt nie odpuszczał. Rozglądałem się i myślałem o tym, że żaden maraton w Polsce nie daje takich warunków do życiówki jak Orlen Maraton. Tylu mocnych zawodników w jednym miejscu się nie zdarza. Każdy z nas lokalnie może wygrywać dziesiątki zawodów, a na maratonie każdy z nas ma równe szanse na powodzenie!

21,1 km – Idziemy jak wściekli!

Orlen Maraton wszystko, co „najlepsze” trzymał dla nas na drugą część rywalizacji. Wiedziałem o tym doskonale, dlatego moment, w którym minęliśmy wspólnie półmetek zawodów w czasie 1:13:07, był dla nas świetną informacją. Czułem już pierwsze, a nawet drugie oznaki mocnego tempa — spięcie łydek, lekkie sygnały kolki w okolicy żeber, ale biorąc pod uwagę, że to maraton — było naprawdę nieźle. Bieg maratoński to taki skryty morderca. Wszystko wydaje się ok, wszystko kontrolujesz, a tu nagle czujesz, jak w Twoje plecy zostaje wbity nóż. Czas 1:13:07 prognozował, że biegniemy na wynik ok. 2:26:20!! Od samych obliczeń zakręciło mi się w głowie! Spojrzałem jeszcze raz na zegarek i pomyślałem: „Ależ to będzie boleć!”

25 km – pozdrawiam warszawskich kierowców!

Między 21 a 25 kilometrem w naszej grupie doszło do selekcji. Można nawet uznać, że była to selekcja rasowa, choć nie chcę, żeby zostało to źle zinterpretowane. 3 Kenijki z naszej paki, po prostu nie wytrzymały tempa i zostały w tyle. Z kolei Zbyszek i Mateusz (Mateusz dobiegł do nas ok. 10 kilometra i zapowiedział, że schodzi ok. 30) ruszyli do przodu. W ten oto sposób zostaliśmy w 5 osób. Grzesiek, Kamil, Ja i dwie najmocniejsze Kenijki, ponieważ dokładnie na 25 kilometrze „do zajezdni” zbiegł również pacemaker.

No i zaczęło się to, co przewidywałem od początku — dziewczyny zaczęły chować się za naszymi plecami. Bieg wchodził w decydująca fazę. Dla nich najważniejsze było zwycięstwo, walczyły o 60 kafli, co trzeba przyznać, że motywuje do wykorzystania wszelkich okoliczności na swoją korzyść. Mnie, Kamila i Grześka interesował tylko czas! Po pieniądze chodzimy do pracy. Biegamy, bo jesteśmy walnięci. 🙂

Inna sprawa jest taka, że nie od dziś obracam się w towarzystwie biegaczek z klasą … tzn. z kasą! Dwa lata temu poprowadziłem Nastassi Ivanovej razem z Grześkiem 40 kilometrów biegu, a ta nawet z wygranych 60 tys. nie postawiła nam obiadu. 😉

Takimi absurdalnymi myślami próbowałem odwrócić uwagę od zmęczenia, które powoli konsumowało moje ciało. Było mi coraz ciężej, nogi robiły się ołowiane, w łydkach została odpalona bomba zegarowa, kłucie pod żebrami się nasilało, a plecy były pospinane, jak na meczu rugby.

Nagle jednak znalazłem nowy obszar do rozważań! Gnaliśmy przez Warszawę głównymi arteriami niczym gepardy, gdy jeden z kibiców przejeżdżający wzdłuż trasy, przez otwarte okno swojego auta marki BMWu, krzyknął na pół stolicy entuzjastyczne:

„Sikawka Wam w pupę!!!” (wersja ocenzurowana)

Zdumiałem się doprawdy takim dopingiem! Słyszałem u siebie na prowincji we Wrocławiu, że Warszawscy kierowcy, są liberalni w podejściu do świata, ale nie spodziewałem się, że publicznie wyrażają swoje zainteresowania seksualne wobec zmęczonych biegaczy. Ostatecznie, nie mi oceniać, co kto lubi. Ja nie próbowałem na sobie takich eksperymentów i nie poczułem się zainteresowany propozycją Pana stojącego w korku. Nie mniej zdziwiony byłem nie tylko ja, ale również i Sheila z Antoniną. Miny Grześka nie zarejestrowałem.

30 km – czas rozpocząć Orlen Warsaw Maraton

Mówi się wśród trenerów biegania, że „Maraton to 32 kilometry rozbiegania i 10 kilometrów wyścigu”. Nie znam prawdziwszych słów na temat tego dystansu. Gdy nadchodzi 30-ty kilometr trasy, możesz być pachnący, pełen energii i wiary w końcowy sukces, a już po 5 minutach — przypominasz wrak człowieka.

30 kilometr biegu minęliśmy w czasie 1:44:13, co przy utrzymaniu tempa prognozowało wynik 2:26:17!!! Pomyślałem, że jeżeli tak zakończy się Orlen Maraton, to będzie petarda! Nigdy na tym etapie biegu nie byłem tak mocny! Odwróciłem się przez ramię i zobaczyłem, że biegniemy już w 4 osoby. Kamil został z tyłu. Cisnąłem, ile miałem sił! Naprawdę, dawałem z siebie 150%!

31, 32, 33 km… cały czas w natarciu! Orlen Maraton wchodził w decydującą część wyścigu! Grzesiek doskakiwał do mnie i wspólnie ciągnęliśmy do przodu liderki biegu. Nagle na 33 kilometrze dobiegł do nas kibic, którego serdecznie pozdrawiam. Nie wiem, skąd gość miał siłę, ale przebiegł obok mnie połowę podbiegu na Tamkę, zagadując mnie, że: „Wojtek Kopeć już pływa, i że go dogonimy, że Dobrowolski i Gardziel już spuchli!, że Chaboś idzie na pierwszym miejscu… i że czyta bloga i kibicuje Wrocławskiemu Iten! :)”

Gościu, nie wiem kim byłeś, ale dzięki! 🙂 Tyle autentycznej energii i zaangażowania, to coś niesamowitego. Właśnie dzięki takim wariatom kocham ten sport! Przy okazji zdałem sobie sprawę w tych absurdalnych okolicznościach, że w gruncie rzeczy, siedzę już tak głęboko w tym środowisku biegowym, że prawie każdemu z naszych najlepszych biegaczy w kraju mogę osobiście pogratulować! To mega motywujące. Ja zwykły chłopak z Psiego Pola!

Bardzo mnie ten doping zmotywował, poszedłem pod górę z całym impetem! Na górce z wozu jadącego przed nami wyłonił się menadżer i zaczął krzyczeć do Kenijek: ” Faster, Faster!!”. To absurdalne, ale zacząłem śpiewać sobie w głowie piosenkę Aloe Blacc „I need a dollar!”. Był to 34 kilometr biegu i właśnie w tym momencie zaczął się mój maraton.

34 km — zderzenie ze ścianą

Grzesiek został dobre 30 metrów z tyłu. Ja z kolei zacząłem tracić dystans do Kenijek. Jeżeli spytacie mnie, co się stało, to nie wiem. Chyba wszystko po trochu — na pewno czułem kolkę, która wymuszał na mnie płytszy oddech, czułem również, że łydki zostały wyłączone z działania, do tego przegrzanie i ogólny spadek energii.

35. kilometr minąłem jeszcze z międzyczasem, który dawał teoretycznie 2:26:59! I to po morderczym podbiegu, ale wiedziałem, że to początek mojego końca. Trasa gwałtownie runęła w dół, zbliżaliśmy się do 36. kilometra. Kenijki się oddalały, a mnie w ułamku sekundy minął Grzesiek! Szepnął jeszcze obok mnie „dawaj”, ale ani On, ani ja, nie wierzyliśmy, że mogę „wrócić do gry”.

Ja ten stan nazywam przejściem z trybu łownego, w tryb zwierzyny łownej. Do 34 kilometra, to ja dopadałem innych, teraz sam uciekałem, żeby nie zostać dopadniętym.

Wybiegliśmy na długą prostą — z przodu Grzesiek dogania jedną z Kenijek, z tyłu pusto! Czyli ładnie poskładało nie tylko mnie. Biegłem na mega bombie, tempo oscylowało ok. 3:45 – dramat! Nie mogłem przyspieszyć. Przed 40 kilometrem fala dopingu! Dużo okrzyków, żebym się trzymał, a ja wyglądałem jak zombie. Zmierzałem powoli do celu.

40 kilometr — dajcie kierwa tę metę!

Przed 41. kilometrem była agrafka. Po drodze dopingowali mnie jeszcze znajomi z wirtualnego świata — Mikołaj Raczyński i Lubelski biegacz! Dzięki Panowie! Na agrafce zobaczyłem, że Grzesiek ciągle atakuje!  Wiedziałem, że Orlen Maraton padnie jego łupem! „Ekstra!” – pomyślałem, ale musiałem zająć się własnymi problemami — gonił mnie Kamil Leśniak, który „wrócił do gry” i Nina Savina, Białorusinka, która ograła pozostałe 4 Kenijki i wbiegała na 3 miejscu wśród kobiet.

Zerwałem się z całych sił, chociaż zryw ten nie był porywający. Przyspieszyłem, ile mogłem, pewnie do tempa 3:35 i próbowałem wytrzymać to za wszelką cenę! Kibice głośno dopingowali i ostatnią prostą pokonałem z zaciśniętymi zębami, nie widząc nawet zegara z czasem!

2:29:02 – 7. Orlen Warsaw Maraton!

Szczęśliwy i nieusatysfakcjonowany. Tak w skrócie mogę opisać moje odczucia z tego wyniku. Jestem szczęśliwy, bo Orlen Maraton dał mi kolejny wynik poniżej 2:30, co zawsze cieszy. Nieusatysfakcjonowany, ponieważ miałem formę, którą mogłem przekuć w nowy PB w maratonie.

Teraz pora na odpoczynek i analizę całych przygotowań. Do 140 minut, nadal pozostało 8 minut i 4 sekundy. Tak dużo i tak niewiele zarazem. Maraton pokazał jednak po raz kolejny, że nie bierze jeńców.

Dziękuję Asi, która miała łezkę w oku, gdy szedłem w jej stronę z przytulasem. Obiecuję, że zrobię kiedyś te cholerne 140 minut! Dziękuję również firmie Saucony, za wsparcie sprzętowe w moich szalonych działaniach! Ale za ten wspaniały doping, na trasie biegu, dziękuję Wam! Może byłem 20. na mecie, ale słysząc liczbę rzuconych w moim kierunku „powodzenia”, czuję się wygrany! Dzięki!

fot. Beata Gronostaj

Na sam koniec — wielkie, ale to MEGA wielkie gratulacje należą się mojemu sąsiadowi — Grześkowi Gronostajowi. Grzesiek pewnie nie będzie miał mi za złe, jak napiszę, że nie jest zawodnikiem pierwszej młodości. Dość powiedzieć, że ma swoje po czterdziestce, a facet zrobił dzisiaj rekord życiowy 2:27:15!!! Zabrakło mu tylko 4 sekundy do rekordu Wrocławskiego Iten, czyli naszej biegowej paczki przyjaciół. Bomba!

Grzesiek prowadzi bloga, na którym pisze zdecydowanie zbyt rzadko! Dajcie mu jasno znać w komentarzach, że nie tylko ja z chęcią zaglądam, co ma do napisania gość, robiący postępy w bieganiu, który jest blisko 2 dekady starszy ode mnie!

Walka trwa — projekt 140 minut pozostaje w toku! Do następnego maratonu! Na Orlen Maraton jeszcze wrócę – mocniejszy! Obiecuję!

Autorką zdjęć zawartych we wpisie jest tradycyjnie, niezawodna Joanna Antoniak ze wsparciem Beaty Gronostaj. Dziękujemy! 🙂