W drodze do celu – podsumowanie 2016 roku.

Podsumowanie sezonu – najwyższa pora
Spokojniejszy treningowo okres idealnie komponuje się z czasem podsumowań tego, co udało się osiągnąć i zrealizować z założeń poczynionych 12 miesięcy temu. Zazwyczaj lubię trzymać czytelnika w napięciu i niepewności, jednak tym razem nie ma co czarować. Miniony rok był dla mnie najlepszym sezonem biegowym w życiu i jeżeli kiedykolwiek powtórzę taki progres wynikowy, to czas – 140 minut w maratonie, stanie się kwestią… czasu (o ironio!) 🙂

10 km – najlepszy czas
Najbardziej zaniedbany przeze mnie dystans. W tym roku wystartowałem na 10 km 4 razy, z czego 3… w terenie. Zatem jedyny miarodajny wynik (w rozumieniu optymalnych warunków startowych), to 31:35 w biegu Wroactive. Wynik ten w stosunku do innych jest tak dobry, że aż podejrzany. Wbiegając na metę z tym czasem, poprawiłem PB o 1 minutę i 20 sekund. Takie rzeczy nie zdarzają się biegającym poniżej 35′ 10 km, a jednak! Odpowiednikiem tego czasu na innych dystansach jest: 2:26 w maratonie albo 1:10 w połówce. 

Uwierzcie mi, przesunięcie się o 3 minuty w maratonie w kolejnym roku biorę w ciemno. Jeżeli powtórzę jeszcze kiedyś bieg tempem 3:10/km na dychę, to będę bardzo zadowolony. W tej chwili jest to mój najlepszy rezultat w całym biegowym CV.

Marzec 2016 – za moimi plecami Adam Draczyński 🙂

HM – największa stabilizacja
Połówka maratonu, to zdecydowanie najbardziej stabilny dystans w moim wykonaniu. W 2016 roku zaliczyłem 5 półmaratonów, w tym 2 razy poprawiając rekord życiowy. Najpierw w Sobótce na 1:11:41, a później na Nocnym we Wrocławiu – 1:11:37. Średnia z 4 starów, które biegałem na wynik to – 1:12:30.

Maraton – największa duma
Najbardziej dumny jestem jednak z maratonu. Wynik na 10 km jest wartościowy, ale to maraton w 2016 roku dał mi najwięcej radości. Nabiegałem 2:29, co jako etap w drodze do 140 minut dało mi spory zastrzyk wiary, że misja biegania po 3:20 na km przez 42,2 km jest wykonalna. 

Maraton – największa lekcja pokory
Napisałem, że maraton dał mi najwięcej dumy. Wypada zatem napisać, że to maraton dał mi też największą lekcję pokory w biegowym życiu. Gdy tylko pozwoliłem sobie na myśli, że jestem już całkiem dobry w te klocki (dobry w kontekście hobbistycznego biegania), wrocławski maraton odesłał mnie do szeregu, dodając przy okazji, żebym wytarł mleko spod nosa, bo trochę się zagalopowałem ze sportową zuchwałością.
Chyba próbuję w ten sposób ukryć pod sarkazmem – porażkę, którą trawiłem bardzo długo. Czas 2:53 będąc w życiowej formie, to parodia w kontekście tego jak mocny się czułem i czego oczekiwałem przed biegiem. Maraton bardzo szybko przypomina o szacunku.

Smak zwycięstwa – największa radość
Do 2016 roku moim największym biegowym sukcesem było 3 miejsce w półmaratonie jeleniogórskim. W bieżącym roku działo się tyle, że tego wyniku nie zamieściłbym w pierwszej piątce rankingu. Mało tego, w minionym roku wygrana właśnie w tym półmaratonie nie zmieści się na pudle mojego osobistego zestawienia, choć taki wynik uważam za spore osiągnięcie. 
Bez dwóch zdań, największy sukces, to wygrana w półmaratonie szczecińskim. W skali blisko 2 tys. biegaczy, zwycięstwo, to przeżycie nie do opisania. Bardzo mnie ten wynik podbudował, przez tydzień chodziłem kilka centymetrów ponad chodnikami, a później wystartowałem we wrocławskim maratonie :).

——

31:35 na 10 km – super
2:29 w maratonie – ekstra
wygrana na HM w Szczecinie i maratonie w  Koszalinie – bomba

Na koniec pozostawiłem sobie, to co uważam za największy sukces minionego roku w moim bieganiu (chyba wyjdę na samochwałę, ale trudno ;)).

Blog – największa wartość
To, co najbardziej rozwinęło się w moim bieganiu, to blog. Dokładnie 8 grudnia 2015 roku, po wymęczonych czterech akapitach i 30 minutach wahań, czy to w ogóle ma sens, nacisnąłem enter. Wartość każdego startu w zawodach wyraża czas lub miejsce na mecie. Wartość tego, ile zyskałem opisując swoje biegowe przygody jest nieoceniona. Zyskałem jako biegacz, i jako człowiek. Blog stał się dla mnie psychoterapią, pozwolił poznać mi mnóstwo fantastycznych ludzi, rozwinąć się osobiście, pozbyć się kompleksów, usystematyzować myśli i poddać refleksji tematy wcześniej bezdyskusyjne. 

Ostanie 365 dni pozwoliło wykonać wielki krok w przód, w drodze do 140 minut, ale spoglądając na to, jak ta droga wygląda, nabrałem przekonania, że najważniejszy nie będzie moment dotarcia do celu, najważniejszy był moment podjęcia decyzji o postawieniu pierwszego kroku na tym szlaku.